Obowiązek rejestracji prasy, a to: dzienników i czasopism wynika z ustawy prawo prasowe z 1984 r. Jest to jedna z nielicznych (obowiązujących) w Polsce ustaw, która wciąż posługuje się takimi pojęciami, jak „Konstytucja Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej” czy „posiedzenia rad narodowych”. Ustawa pochodzi z czasów dawno minionych. Nie wspominam o tym, jako o ciekawostce, ale jako o przejawie wyjątkowej anachroniczności ustawy – tj. niedostosowania (wręcz: nieprzydatności) tejże ustawy do problemów, z którymi spotyka się obywatel w roku 2012 – w tym, w największej mierze, problemów, które pojawiają się w związku z umieszczaniem pewnych treści w Internecie.

Projekty nowelizacji prawa prasowego pojawiały się cyklicznie od lat. 27.07.2012 r. nowelizacja ustawy została uchwalona przez Sejm. 3.08.2012 r. Senat wprowadził swoje poprawki, 6.08.2012 r. skierowano ją do Komisji Kultury i Środków Przekazu. Prace nad ustawą nie są jeszcze zakończone, lecz znowelizowana ustawa najpewniej niedługo wejdzie w życie.

Treść nowelizacji jest dostępna na stronie Sejmu: www.sejm.gov.pl (dział prace sejmu): poprawki Senatu (nr druku „644”), senacki projekt nowelizacji ustawy (nr druku „463”). Projekt czyni zmiany w ustawie jedynie w kwestiach dotyczących sprostowań; pozostałe, m.in. dotyczące obowiązku rejestracji lub odpowiedzialności karnej pozostaną bez zmian.

Pierwszym zagadnieniem wymagającym odpowiedzi jest to, czy stworzony przez czytelnika „serwis informacyjny gminy” będzie w ogóle „prasą”.

Wg definicji z art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy prawo prasowe „prasą” (w ogólności) są (cyt.): „publikacje periodyczne, które nie tworzą zamkniętej, jednorodnej całości, ukazujące się nie rzadziej niż raz do roku, opatrzone stałym tytułem albo nazwą, numerem bieżącym i datą, a w szczególności: dzienniki i czasopisma, serwisy agencyjne, stałe przekazy teleksowe, biuletyny, programy radiowe i telewizyjne oraz kroniki filmowe; prasą są także wszelkie istniejące i powstające w wyniku postępu technicznego środki masowego przekazywania, w tym także rozgłośnie oraz tele- i radiowęzły zakładowe, upowszechniające publikacje periodyczne za pomocą druku, wizji, fonii lub innej techniki rozpowszechniania; prasa obejmuje również zespoły ludzi i poszczególne osoby zajmujące się działalnością dziennikarską”.

Niektórzy autorzy twierdzą, że Internet jest „prasą” z założenia (jako środek masowego przekazu). Jest to jednak pogląd skrajny. Bezspornie przecież funkcjonalne strony, takie jak np. platformy sprzedażowe nie mogą być uznane za „prasę”. Ta kwestia ma niezwykle doniosłe znaczenie. Jeśli ustawa prawo prasowe będzie miała zastosowanie dla takiego „serwisu informacyjnego”, wtedy zastosowanie znajdą wszystkie przepisy ustawy prawo prasowe (w tym te dotyczące sprostowania); dziennikarz zbierając i wykorzystując materiał prasowy będzie musiał zachować szczególną staranność i rzetelność oraz sprawdzić zgodność uzyskanych informacji z prawdą (art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy prawo prasowe).

Wielu autorów porusza problem „periodyczności” danej publikacji. Podkreśla się niejednokrotnie, że „aktualizowanie na bieżąco” portali ogólnoinformacyjnych (wielokrotnie w ciągu dnia) nie jest tożsame z „periodycznością ukazywania się”. Szczegółowe omawianie obowiązków nałożonych przez ustawę prawo prasowe nie jest jednak przedmiotem pytania czytelnika.